Prezent = problem?

Też nigdy nie wiecie jakie prezenty kupować?

Nieważne czy bliskim, dalszym znajomym, rodzinie, nieważne.

Gdy tylko spojrzę w kalendarz i zorientuję się, że to chyba już czas najwyższy zdobyć jakiś wyjątkowy podarek, bo jutro impreza, tak z miejsca w mojej głowie tworzy się totalna próżnia.

Nie jest istotne, że znam tą osobę od urodzenia, cóż z tego, że wiem jakie ma nawyki, co lubi, czym się zachwyca.

Pustka.

P u s t k a.

PUSTKA.

Eee... no to może kubek?

Ku chwale, aż tak ubogiej wyobraźni nie mam.

Jednak ostatnio spotkał mnie podobny "problem"

Od miesiąca zbierałam się do zakupu czegoś wyjątkowego. Myślałam, zachodziłam głowę, co by tu wykombinować. W sumie, wszystko, czego potrzebuje, ma. Bezsensowym jest kupować coś na siłę.

Czas przyspieszał, zostały mi raptem dwa dni, a nadal byłam w czarnej d...

Postawiłam więc proste, bazowe pytanie - co lubi najbardziej?

Pierwszym, co zaświtało gdzieś w odmętach pustyni szalejącej w mojej głowie, było ciche "karmel". Cóż, dobry i taki początek.

Tak więc skoczyłam do spożywczaka i zgarnęłam wszelkie słodko-toffiowo-karmelowe słodycze.

Przechadzając się alejkami drogerii (ależ ja tylko po lakier do paznokci. kolejny), znalazłam całkiem ciekawe kosmetyki, w tym kilka tych, o które miałam suszoną głowę już porządnych parę miesięcy wcześniej.

Tak więc jakaś podstawa zaistniała.

Ale co, taki bezosobowy prezent? Niebardzo...

Olśniło mnie wieczór przed. Wyleciałam z domu, prosto w burzę. Wróciłam zupełnie przemoczona, jednak z błogim spokojem zadowolonego z siebie Polaczka.

Wszystko pięknie opakowałam i schowałam; pozostało tylko czekać.

Następnego dnia z rana przemknęłam na cichacza do szafki, wyjęłam paczuszkę i wróciłam do łóżka, okrywając i siebie, i prezent kołdrą.

Gdy przyszła dać mi codziennego całusa na dzień dobry, wyszczerzona, wręczyłam upominek.

Tak, była zdumiona. Jej samej wyleciało z głowy, że to dziś. Miała tak porywająco zaskoczony wyraz twarzy, że wiedziałam, iż choćby pod prezentowym papierem ukazały się stare skarpety, wyściskałaby mnie, dziękując za pamięć.

Ale jeszcze bardziej ujmująca była mina, gdy po przekopaniu się z zachwytami przez karmelowe cuda, dotarła do samego serca.

Wiem, nie był to pomysł najwyższych lotów, jednak nigdy, przenigdy nie pomyślałam o tak pełnym prostoty prezencie.

Dałam jej ramkę ze zdjęciem. Naszym zdjęciem. Gdzie ona, być może kilka lat starsza niż ja teraz, siedzi ze swoim 3-letnim szkrabem na kolanach.

Przeglądając album w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego, uderzyła mnie sielanka bijąca z fotografii. Kompletnie wyrwane z rzeczywistości, radosne twarze, idealnie odzwierciedlające sens słowa "raj". Co ciekawe, obecnie wyglądam niemalże identycznie, jak ona wtedy. Mamy identyczny sposób uśmiechania się do zdjęć.

Dziś rano, spoglądając z niepewnością na reakcję, wiedziałam już, że trafiłam w dziesiątkę.

Była zachwycona.

Bo nigdy nie dostała tak banalnej, a tak cennej rzeczy.

Dlatego, wysilając się przy kupowaniu prezentów, lepiej celować w proste, pełne "duszy" rzeczy. Coś, w co wkładamy część siebie, lub coś, co będzie o nas przypominać.

Bo prezent to podarek, upominek, przedmiot mający upamiętniać.

No, chyba że ktoś marzy o iPhonie. Co w moją wrażliwą duszę uderza.

__________
Najwspanialsza, najcudowniejsza, najbardziej cierpliwa na świecie kobieta ma dziś urodziny.
Mamuś, stówa!